ტანკა

ჩემი ერთ- ერთი საყვარელი პოეტი:      

         

ისიკავა ტაკუბოკუ 

თარგმანი: კონსტანტინე ლორთქიფანიძე

* * *
მოწმენდილია ცა შემოდგომის,
ირგვლივ არა სჩანს ღრუბლის ნაფლეთიც.
გიყურებ,
როგრო მარტო ხარ, ცაო!
ყორანმა მაინც გადაიფრინოს.

* * *
ქარს მოაქვს სოკოს
და ფუტურო
ხის სურნელება.
ვგრძნობ – შემოდგომა
დაგვემშვიდობა.

* * *
შიმშილი მკლავდა.
კუდის ქიცინით
მომიახლოვდა მშიერი ძაღლი,
თავი ასწია და შემომხედა...
მაშინვე ცოტა ვიგრძენი შვება.

* * *
ვიჯექ ოთახში მარტო,
ბნელოდა.
უეცრად ვხედავ _
ჯოხს დაბჯენილი
კედლიდან ჩუმად გამოდის დედა.   

* * *
თვალები მტკივა,
გავიკეთე შავი სათვალე...
მაშინ დავიწყე, მეგობარო,
ჩუმი ტირილი,
რომ კაცმა ცრემლი ვერ დამინახოს.

* * *
მეგობარს გული გადავუშალე...
და მომეჩვენა:
ამ საუბარში
რაღაც დავკარგე და გავღარიბდი...
მყისვე დავტოვე მისი ოთახი...

* * *
ღამის ბურუსში,
სადაც ტალღები
ეხეთქებოდნენ
მდინარის ნაპირს,
იდგა ქალი და პაპიროსს სწევდა.

* * *
დღეს გაიტანეს აივანზე
ჩემი საწოლი...
ო, მწუხრის ცაო,
ჩვენ ხომ ისევ
შევხვდით ერთმანეთს!

Time is the most evil

თქვენ ვერ აცნობიერებთ, ვერ ამჩნევთ თქვენს არსებობას. ყოფიერების ყოველი გზა საბოლოოდ სიკვდილთან მიდის. ჩვენი ყოველდღიური რუტინა კი ფილმში გადახვეულ კადრებს გავს, სადაც ზუსტად ერთიდაიგივე მეორდება, მეორდება, მეორდება და ერთ დღესაც ქრება. ნუთუ არ გიცდიათ რაიმეს შეცვლა, გზიდან გადახვევა, შეწინააღმდეგება თუნდაც თქვენივე ბუნების წინააღმდეგ წასვლა.

მომბეზრდა ეს სოციალური ქსელები, ინტერნეტით ურთიერთობა და სიყვარულობანას თამაში... ადამიანები დაიმონა XXI-ე საუკუნის მიღწევებმა, ჩვეულებრივ თბილისის ახალგაზრდობის 75%-ი მეტი თუ არა  ბუნებრივი მოთხოვნილებების შემდეგ კომპიუტერის მონიტორთან სხედან და Facebook-ის საშუალებით გაჰყავთ დრო. დრო რომელიც წამი-წამზე გაბერებს და შენ სახეზე ტოვებს ასაკის კვალს.

რამოდენიმე დღის წინ მეგობარმა თავის სახლში ნაპოვნი ძველი, შავ-თეთრი გამჟღავნებული ფირები მაჩვენა. დაახლოებით 80-90 იანი წლებია ალბათ ასახული თუ ქალების თმის ვარცხნილობიდან ვიმჯელებთ. ფირს ვათვალიერებდი და თვალები შუბლზე ამდიოდა, ალბათ ეს ქალები უკვე დედები და შეიძლება ბებიებიც კი იყვნენ, არადა ისეთი ნუდისტური ფოტოები ვიხილე ერთობ აღვფრთოვანდი, ორგიაც ამას ქვია ორი ქალი და სამიც კაცი, შიშველი სხეულების ნამდვილი დღესასწაული იყო,  მეცინება, ერთი მომენტი ვიფიქრე და ვთხოვე ჩემს მეგობარს ეს ფირები დავბეჭდოთ მეთქი, სამწუხაროდ ცივი უარი მივიღე, რას ვიზამთ ფირები ჩემს ხელში არ არის. მერე წარმოვიდგინე ალბათ კარგი ფოტოსესია გამოვიდოდა იგივე ხალხის ნუდისტური ფოტოები ზუსტად იმ პოზებში რა პოზებშიც ფოტოებშიც არიან, უბრალოდ ეხლანდელი დაბერებული სხეულებით თქო. მაშინ ცხადად გამოჩნდებოდა დროის დაღები ადამიანის ფიგურებზე. მარტოსული ადამიანების დაბერებული შიშველი სხეულები, შესაძლოა იმ ფოტოსესიას ცოტათი მაინც გაეხალისებინათ ”დაშლილი ძვლები”...

ადამიანი ყველაზე მეტად ალბათ მარტოობას  და დროს  გაურბის, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ დროს ვერ შველის, მარტოობას კი სხვებთან ურთიერთობით ჩქმალავს. ვერასდროს ვერ ვგრძნობ თავისუფლად თავს ხალხმრავლობაში. თუ გიფიქრიათ, როდესაც მარტოსული ხართ, რომ  ბევრად უფრო საღად აზროვნებთ და ბევრად უფრო კარგად შეიგრძნობთ სიცარიელეს, რომელიც თითოეული ადამიანის შიგნითაა, ისეთ გრძნობა გეუფლებათ თითქოს არ არსებობთ და იჩეხებით თქვენივე  სიცარიელის უფსკრულში. ყველაზე მეტად ის მაშინებს, შიგნით ჩახედვისას, რომ იქაც ვერავის ვერ ვხედავ და ხვდები რომ საერთოდ არავინ არ ხარ...  

" უკვე შენთან ვარ! ნაზია ღამე.. "

  “მაშინდელივით ახლაც წვიმაა ციურიხში. რამდენიმე დღით ჩამოვედი ბავშვებთან ერთად და ბოლოსდაბოლოს მოვაბი თავი შენთვის წერილის მოწერას.
ალბათ ბანალურია იწყებდე წერილს ამინდზე წერით.
ასე მაშინ ხდება, როცა სათქმელი იმდენად ბევრია, რომ ყველაზე უმნიშვნელოთი იწყებ მას.
ვიცი რომ ამჯერად ციურიხში ხარ და რატომღაც მომესურვა ფინჯან ყავაზე მომეპატიჟე, თუმცა ტომის გამო უარის თქმა მომიწია საკუთარი თავისთვის.
ტომს ვუყვარვარ. ზუსტად ისე, როგორც შენ ისურვებდი.
გეთანხმები, ნამდვილად უაზრობაა უყვარდე მეუღლეს ისე, როგორც მისი ყოფილი ქმარი ინატრებდა, მაგრამ ტომი ამას ვერც კი ხვდება და როგორც ყველა შეყვარებული მამაკაცი, თვლის, რომ ქვეყნად ყველაზე განსაკუთრებულად ვუყვარვარ და რომ ჩვენი გრძნობა არ არის შედარებითი.
ერთ–ერთი მიზეზი, რის გამოც მასთან ვარ, სწორედ ეს არის. მისი შემყურე, ჯერ კიდევ ვიჯერებ რომ ხანდახან რეალობაზე სასურველი ლამაზი ტყუილი არის და რომ ჭკვიან ადამიანებსაც უყვართ ხანდახან თავის მოტყუება.
მას მარტივად ვუყვარვარ და შენი სიყვარულივით დამღლელი არაა მისი გრძნობა.
ყოველ დილით შეუძლია მითხრას, თუ რა მშვენიერი ვარ, როცა ახალგაღვიძებულზე თბილად ვუღიმი.
მან კი არ იცის, რომ შიზოფრენიით შეპყრობილი ადამიანები ძნელად გამოერკვევიან ხოლმე ძილიდან და ეს ღიმილი მხოლოდ სიზმრების კვალია სახეზე.
მას სჯერა, რომ მხოლოდ მისთვის ვიღიმი, განა ეს საოცრება არ არის, დიკ?
გჯეროდეს იმის, რაც ასე ძლიერ გსურს.
ადრე შენც ისურვე ჩემი გამოჯანმრთელება და ეს ნატვრა ისეთი მტკიცე და ყოვლისმომცველი აღმოჩნდა, რომ ასრულებისთანავე გაგანადგურა.
კაცი, რომელსაც ოცნებები უხდება, საბრალოა.
დიკ, მე არ მდომებია არასოდეს შენთვის ცუდი და ტომის სიყვარულზე აყოლა მხოლოდ ამის დადასტურებაა.
(როცა ძალიან მოგენატრები, წარმოიდგინე ხოლმე, როგორი სასაცილო ვარ, როცა სიყვარულს ვთამაშობ. ჩემი ჰალუცინაციები ხომ ისეთი რეალურია, რომ ვერაფრით ვიწვევ მათ სპეციალურად, ამიტომაც გაფუჭებული თოჯინასავით ვიმეორებ ყველაფერს, რასაც ტომი აკეთებს ჩემ გამო. ალბათ ამიტომ ჰგავს ეს ურთიერთობა იდეალურს).
მე გიღალატე, რომ გადამერჩინე.
(ჰო, ხანდახან ასეთი უღვთოა გრძნობები…)
დიკ, მე აღარ ვხარხარებ, როცა მტკივა…
შენ იცოდი, რომ ეს შიზოფრენიით დაავადებული ადამიანის თავდაცვითი რეაქციაა, ტომი კი ფიქრობს რომ დავცინი, როცა ბოლო ხმაზე ვხარხარებ.
შეყვარებული კაცი ხომ ყველაფერს ეგოისტურად უდგება. საყვარელი ქალის ყოველი ქმედების მიზეზს საკუთარ თავში ეძებს.
იცი, დიკ, როცა ძალიან მეცინება, სხვენში ვიკეტები. მტვრით მევსება ხოლმე ასეთ დროს ფილტვები და ტუჩებზე ხელისგულაფარებული ბოლომდე ვუშვებ ემოციებს და მოგუდულ ხმაზე ისმის ჩემი ხარხარი.
მას მერე ზუსტად 3 წელი გავიდა.
შენი წერილები სხვადასხვა ქვეყნიდან მომდის და იმდენად განყენებულ, გაცვეთილ და უბრალო ბარათებს წააგავს, თითქოს მათ ბავშვი წერდეს.
დიკ, შენ ცხოვრების მწვერვალს მიაღწიე 3 წლის წინ და ახლა ქვემოთ ეშვები.
ო, დიკ… მე რომ შემეძლოს კიდევ ერთხელ შეგხვდე ისე, თითქოს პირველად გხედავდე, აუცილებლად აგივლიდი გვერდს.
ჩვენი სიყვარული იმდენად ცოცხალი იყო, რომ ერთ–ერთის ენერგია ბოლომდე შთანთქა, რათა ეარსება…
შენ რომ როზმერისთან არ გეღალატა ჩემთვის, შესაძლოა ყველაფერი ასე არც მომხდარიყო.
ის, ახალგაზრდა, ლამაზი გოგონაა, მაგრამ რა შეეძლო მას შემოეთავაზებინა შენთვის გარდა იმისა, რაც გააჩნდა?
სილამაზე კი ჭკნება და ეს ჩემზე უკეთ შენ იცი.
იმდენად კარგად იცი ეს ყველაფერი, რომ როზმერი მიატოვე.
ახლა მარტოსული და ნაწილ–ნაწილ დაშლილი სამყაროში დაბორიალობ და ვერაფრით გაგირკვევია, სად დაკარგე სიცოცხლე…
ის კი ჩემთან არის, ჩვენს შვილებშია.
მათ თვალებში ვხედავ იმ განვლილ 10 წელს და ყოველდღე, გაღვიძებისას სიზმრიდან გადმოსული შენი სახე მაღიმებს, ტომს კი ჰგონია რომ ჯანმრთელი ცოლი ჰყავს, რომელიც მხოლოდ მას უღიმის დილაობით.
მე მიყვარს ტომი, ისე როგორც ქალებს უყვართ მამაკაცები, მაგრამ მე ვერაფრით შევიყვარებ მას შენსავით, დიკ…
შენ არასოდეს ყოფილხარ უბრალოდ მამაკაცი, შენ ჩემი ცხოვრებასთან დამაკავშირებელი ძაფი იყავი, რომელიც საკუთარი ნებით გავწყვიტე, როცა თავიდან დავიწყე სიცოცხლე.
მე აღარ ვიყურები შენი თვალებით და არც ხარხარის დროს მიხუტებს ვინმე გულში. რადგან არავინ იცის, რომ ასეთ დროს მტკივა და ეს ჩემი თავდაცვითი რეაქციაა…
ძაფები იმაზე ადრე წყდებიან, ვიდრე ჩვენ გვგონია…
როცა ადამიანი ამინდის ცნობით იწყებს წერილს, ის აუცილებლად მალავს რაღაც მნიშვნელოვანს.
დიკ, მე აღარ ვარ ძალიან ჭკვიანი და საშინლად ლამაზი ქალი.
მე უშენოდ უბრალოდ ნიკოლი ვარ…”

ავტორი: ქეთ
http://urakparaki.com/?m=4&ID=48069
   

”ტაპი” ანუ იგივე შინაგანი ცეცხლი

ჩემი ფერადი ფრჩხილები ნელნელა ყვითლდება, თვალის გუგების სიყვითლე ისედაც ყველამ იცოდა, ფრჩხილების დამალვა კი ფრჩხილის ლაქით ყოველთვის შემიძლია. 

მე ვლპები.

ბოლო ხუთი დღეა საღამოობით საშინელი თავის ტკივილები დამეწყო, გუშინ ღამე თავის ქალიდან ფეთქვა მესმოდა.  მეგონა ანევრიზმა დამემართებოდა, ისე რომ ვერავინ ვერ გაიგებდა და დილით მკვდარს მიპოვიდნენ, უკვე  გაციებულს ჩემს ლოგინში.

ყველაფერი რაც ადრე იყო საკუთარი თავის ძიების პროცესში, დაირღვა, მცირე ნაწილაკებად დაიშალა და აღმოცენდა ქაოსი, რომელშიც სრული წყვდიადია.

მე თვითონ ვერ გავრკვეულვარ რა მინდა, ნუთუ ყოველდღე უნდა ვიარო სამსახურში ვწერო პრესის მიმოხილვა და გადავიღო ისეთი ფოტოები, რომელიც გულს მირევს...

ისიც კი არ ვიცი რა არის ჩემში მიწიერი და რა არამიწიერი, რა მამოძრავებს ქვესკნელისკენ, რა სურს ჩემს წარმოსახვით გონს.

ჩემი ღრმა რწმენა ჩემი სხეულის ბოლო, უკანა კედელზეა მილურსმნული, წინ კი უზარმაზარი გულის ლოდი ადევს დასახშობად.

დაკვირვებიხართ, როდესაც წყალი ორთქლად იქცევა, მთლიანად იცვლება მისი თვისება? სანამ ის წყალია, ის მიედინება ქვევით, დინება მისი ბუნებაა ( მიწიური), მაგრამ როდესაც 100 გრადუსს ტემერატურაზე ორთქლად იქცევა, მისი ბუნება იცვლება, ზევით მიდის, გაცხელების წყალობით იცვლება ყველა განზომილება.

მე ვიწვი ვიწვი შინაგანად და არ მინდა ზევით...