Streets

Tabidze str.

kipiani strAgmashenebeli str.

One Day in Krtsanisi

99

” ცხოვრება ასე მიდის: იბადებით, კვდებით, შუაში კი მუცელი გტკივათ. ცხოვრება - ეს არის მუდმივი მუცლის ტკივილი: 15 წლისას იმიტომ გტკივათ, რომ შეყვარებული ხართ; 25-ისას იმიტომ, რომ მომავალი გაშინებთ; 35 წლისას იმიტომ, რომ სვამთ; 45 წლისას იმიტომ, რომ ბევრს მუშაობთ; 55 წლისას იმიტომ. რომ შეყვარებული აღარ ხართ; 65 წლისას იმიტომ, რომ წარსულის მოგონებები გტანჯავთ; 75 წლისას კი იმიტომ, რომ კიბო გაქვთ, თანაც მეტასტაზებით. ინტერვალებში კი მხოლოდ ემორჩილებით; ჯერ მშობლებს, მერე მასწავლებლებს, შემდეგ სამსახურში უფროსებს, მოგვიანებით- მეუღლეებს, ბოლოს კი ექიმებს. ხანდახან კი გიჩნდებათ ეჭვი, რომ ამათ ყველას სინამდვილეში ფეხზე ჰკიდიხართ, მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრი უკვე დაგვიანებულია. ერთ მშვენიერ დღეს კი ერთ-ერთი მათგანი მოვა და შეგატყობინებთ, რომ თქვენ მალე მოკვდებით. და აი ერთ წვიმიან დღეს ხის ყუთში ჩაგდებენ და მიწას მოგაყრიან სასაფლაოზე. ხომ არ გგონიათ, რომ ეს თქვენ არ გელოდებათ? მით უკეთესი თქვენთვის. როცა ამ სტრიქონებს წაიკითხავთ, მე უკვე აღარ ვიქნები. თქვენ კიდევ იცხოვრებთ, მე კი არა. გულდასაწყვეტია ხომ? თქვენ ისეირნებთ, დალევთ შეჭამთ, სექსით დაკავდებით, არჩევანის გაკეთების საშუალება გექნებათ, მე კი ამ ყველაფერს ვეღარ გავაკეთებ, იმიტომ, რომ სხვაგან ვიქნები, სხვა სამყაროში, რომელსაც თქვენსავით ჯერ არც მე ვიცნობ, მაგრამ როცა თქვენ ამას წაიკითხავთ უკვე მეცნობება. ჩვენ სიკვდილი დაგვაშორებს. არაფერი სამწუხარო ამაში არ არის, ეს ნორმალურია, რომ ჩვენ - მე მკვდარი და თქვენ ამ წერილის მკითხველი, გადაულახავი კედლის სხვადასხვა მხარეს ვართ და მიუხედავად ამისა შეგვიძლია ერთმანეთს დაველაპარაკოთ. ცოცხალი იყო და თანაც მიცვალებულს უსმინო -  მართლაც, რომ მოსახერხებელი რამაა ეს ინტერნეტი! 

თქვენი საყვარელი აჩრდილი

სოფი ”

624. Ode to a Nightingale - John Keats

MY heart aches, and a drowsy numbness pains
My sense, as though of hemlock I had drunk,
Or emptied some dull opiate to the drains
One minute past, and Lethe-wards had sunk:
'Tis not through envy of thy happy lot,
But being too happy in thine happiness,
That thou, light-wingèd Dryad of the trees,
In some melodious plot
Of beechen green, and shadows numberless,
Singest of summer in full-throated ease.

O for a draught of vintage! that hath been
Cool'd a long age in the deep-delvèd earth,
Tasting of Flora and the country-green,
Dance, and Provençal song, and sunburnt mirth!
O for a beaker full of the warm South!
Full of the true, the blushful Hippocrene,
With beaded bubbles winking at the brim,
And purple-stainèd mouth;
That I might drink, and leave the world unseen,
And with thee fade away into the forest dim:

Fade far away, dissolve, and quite forget
What thou among the leaves hast never known,
The weariness, the fever, and the fret
Here, where men sit and hear each other groan;
Where palsy shakes a few, sad, last grey hairs,
Where youth grows pale, and spectre-thin, and dies;
Where but to think is to be full of sorrow
And leaden-eyed despairs;
Where beauty cannot keep her lustrous eyes,
Or new Love pine at them beyond to-morrow.

Away! away! for I will fly to thee,
Not charioted by Bacchus and his pards,
But on the viewless wings of Poesy,
Though the dull brain perplexes and retards:
Already with thee! tender is the night,
And haply the Queen-Moon is on her throne,
Cluster'd around by all her starry Fays
But here there is no light,
Save what from heaven is with the breezes blown
Through verdurous glooms and winding mossy ways.

I cannot see what flowers are at my feet,
Nor what soft incense hangs upon the boughs,
But, in embalmèd darkness, guess each sweet
Wherewith the seasonable month endows
The grass, the thicket, and the fruit-tree wild;
White hawthorn, and the pastoral eglantine;
Fast-fading violets cover'd up in leaves;
And mid-May's eldest child,
The coming musk-rose, full of dewy wine,
The murmurous haunt of flies on summer eves.

Darkling I listen; and, for many a time
I have been half in love with easeful Death,
Call'd him soft names in many a musèd rhyme,
To take into the air my quiet breath;
Now more than ever seems it rich to die,
To cease upon the midnight with no pain,
While thou art pouring forth thy soul abroad
In such an ecstasy!
Still wouldst thou sing, and I have ears in vain—
To thy high requiem become a sod.

Thou wast not born for death, immortal Bird!
No hungry generations tread thee down;
The voice I hear this passing night was heard
In ancient days by emperor and clown:
Perhaps the self-same song that found a path
Through the sad heart of Ruth, when, sick for home,
She stood in tears amid the alien corn;
The same that ofttimes hath
Charm'd magic casements, opening on the foam
Of perilous seas, in faery lands forlorn.

Forlorn! the very word is like a bell
To toll me back from thee to my sole self!
Adieu! the fancy cannot cheat so well
As she is famed to do, deceiving elf.

Adieu! adieu! thy plaintive anthem fades

Past the near meadows, over the still stream,
Up the hill-side; and now 'tis buried deep
In the next valley-glades:
Was it a vision, or a waking dream?
Fled is that music:—do I wake or sleep?

ის ისე ახლოსაა, რომ ფოკუსს ვეღარ ვასწორებ.

დედა ლექსი მინდა დავწერო, სანამ წავალ... სად არის ჩემი შავი სათვალე, რომელიც მფარავს. ჩემი შავი გიპიურის საცვლები და სამგლოვიარო ხელთათმანები. გინდა რომ დამიმალო, ამბობ რომ გლოვა მორჩა, დამიბრუნე!

მე ჯერ ვერ ვიბრუნებ ჩემ თავს. გამიშვით რომ ვიპოვო და დავაპურო. ის ისეთი მშიერია. ჯერ პურიც კი არ აქვს გასინჯული დამბალ ღვინოში, არც კი იცის როგორი გემრიელია. გამიშვი გთხოვ მინდა რომ გავიცნო, ის ისეთი უმწეოა უჩემოდ ვერ გაძლებს. მე მოვუვლიდი და გავზრდიდი.

შენ ვერ გრძნობ დაღუპვას, რომელიც ესე ახლოა, ყველაფერი შავდება ჩემს ირგვლივ. კატებს ვეძებ, რომ თვალები დავთხარო. ჩემი განწყობა გულს მირევს, როგორ ვეძებო სხვა როცა არ ვიცი, მეთვითონ არ ვიცი სად ვარ.

Le lait du matin

Le dernier vol

16 წლით ადერე დაწერილი წერილი

POUR LA PETITE DUDANNA!
შენ ჯერ არც კი დაბადებულხარ... ამ წერილის დაწერიდან ზუსტად ერთ დღეში მოევლინები ჩვენს სამყაროს. ისე რა სამწუხაროა საქართველოში, რომ იბადები და არა მაგალითად საფრანგეთის რომელიმე ულამაზესს ქალაქში... ჯერ კიდევ ანოს მუცელში ზიხარ და ვერც კი მოდიხარ აზრზე წინ რა გელოდება :) , მოგკიდებენ თავზე ხელს და გამოგათრევენ მაგ კომფორტული ზონიდან სადაც ცხრა თვე იჯექი. : -)
მოკლედ ამ წერილის ადრესატი მხოლოდ შენ ხარ, ჯერ კიდევ არსებულო და თან არარსებულო პატარა. რა სასაცილოა თავი მძინარა მზეთუნახავის მულტფილმში მგონია სადაც ერთ-ერთი პატარა ფერიის როლს ვთამაშობ, სადაც ბოროტი ჯადოქარი უბრალოდ არც კი არსებობს. მინდა რომ ჯადოსნური მტვერით ისეთი რაღაცეები დაგაყარო რაც სხვებში გამოგარჩევს და რაც ცხოვრებისგან ტკბობას გასწავლის. მინდა, რომ გვქონდეს ისეთი ურთიერთობა როგორიც განსაკუთრებულ მეგობრებს აქვთ. დეიდა არასდროს არ დამიძახო, რაღაც ძალიან უხეშად ჩამესმა ეს სიტყვა, ჯერ კიდევ პატარა ვარ სამაგისოდ. ეხლაც ამას, რომ გწერ მესიჯი მომდის ჩემი შეყვრებულისგან სადაც სიყვარულს მიხსნის, დღეს საღამოს კი ფრანგულის გამოცდა მაქვს ჩასაბარებელი და წინ დედაშენის ნათხოვარი ფრანგულის წიგნები მიწყვია.
ისე ველოდები შენს გაცნობას ვერც კი წარმოიდგენ "My little fairy tale friend"

Tbilissi

რაღაც დასრულდა და იწყება კვდომა

მე ჩემს თავს არ ვიცნობ, ან კიდევ ვერ....
ჩემი ყოველი დილა იწყება საშინელი ტკივილით, რომელსაც სხეულში ვგრძნობ. საყოფაცხოვრებო ნივთების სიძულვილი კანის ხაზებში მაქვს გამჯდარი. მძულს ჩემი თავი რადგან არ შემიძლია გავაკეთო ის რაც მინდა, მძულს ადამიანები რადგან ვერ გრძნობენ ერთმანეთს, მძულს ბუნება რადგან ინადგურებს თავს, მძულს . ე.წ. გამორჩეული  ხალხი, რომლებსაც თავიანთი თავი მოსწონთ, მძულს თვითკმაყოფილი იდიოტები, რომლებმაც არ იციან რა უნდათ ცხოვრებაში, მძულს თითოული თქვენგანი ”რადგან” აქ უკვე ზედმეტია.

Anciennes couleurs

Mon Réflexion

დილით, გაღვიძებისას, სანამ ლოგინიდან ადგები, სანამ შეეგუები იმ აზრს რომ დღეს სამსახურში ხარ წასასვლელი და სანამ კიდევ ერთხელ გაიმეორებ იმ ყოველდღიურ რიტუალთა წრეს, მანამდე მინდა რომ დახედო შენს შიშველ სხეულს, რომელსაც მხოლოდ დიდი ფუმფულა საბანი ფარავს, დილის განათება ყველაზე მეტად უხდება სხეულს... შენი სიფრიფანა კანის ქვეშ, მოლურჯო ძარღვებში თავისუფლად დასრიალებს სისხლი. არ მინდა გაჩერდეს... გაიხსენე წუხელ რა გესიზმრა და გაიღიმე, იმიტომ რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. ეს მხოლოდ არარეალურია და სინამდვილე ბევრად უფრო ნათელია, ისევე როგორც შენ.

გადაიხადე საბანი და დახედე თეთრ ხორცს, რომელიც შენი სხეულის სიმძიმით დაიჭყლიტა და ზეწრის უზორების ანარეკლად იქცა. შენი თბილი სუნი ბალიშზე, სითბო საბნის ქვეშ და შიშველი ფეხების შეხება ცივ იატაკზე...

ცხელი ჩაი და თაფლიანი პური სამზარეულოს მაგიდაზე, ეზოდან ცაცხვის სურნელი იფრქვევა ღია ფანჯრებში, მზით გამთბარ იატაკზე ფეხშიშველა სიარული გსიამოვნებს. შენ დღეს არ გინდა სამსახურში წასვლა...

არ გინდა დაემსგავსო გამოსირებულ ზომბებს, დიდი სიამოვნებით გაულაწუნებდი შენს თავს სახეში სილას და გამოიფხიზლებდი თავს, იცი ძნელია, მაგრამ ისიც იცი რომ შეგიძლია, მაგრამ მაინც გირჩევნია, რომ თავი დაითრგუნო/

sheidzleba vigacas moscons egre rom xar damoscons is rom mushaob da ragaca \ (send as a message)
magram me piradad vtvli rom sashinlad geqcevian saxlshi (send as a message)
martla (send as a message)
shig xom ar gaqvs (send as a message)

araferi (send as a message)
jer (send as a message)
daicye patar patara ragaceebi (send as a message)
daicye seirnoba dilit (send as a message)
mze (send as a message)
simshvide (send as a message)
buneba (send as a message)
xalxi (send as a message)
gamodi sociumidan (send as a message)
moshordi (send as a message)
shoridan dainaxe (send as a message)
kitxva daicye bagshi dajeqi xolme caige ranme gemrieli da ikitxe (send as a message)
daakvirdi yvelas da yvelafers da ecade rom chacvde ra aristvisaa (send as a message)
igeme is rom am sevdastan ertad yvelaze bednieri adamianixar (send as a message)
nu geshinia (send as a message)
shishi codvaa (send as a message)
shen cudi araferi ar gagiketebia (send as a message)
sad vqrebi ar mogsvlia cerilebi ? (send as a message)
ar mogdis? (send as a message)
aq xar (send as a message)
? (send as a message)

ხანდახან ისიც მახსენდება, როგორ ხტებოდი წვიმიან ამინდში ყველაზე დიდ გუბეში და ამოშხეფებული წყალით სხვებს ასველებდი. აი ეს მომენატრა...

The Temper Trap - Sweet Disposition

ბლაბლაბლა

იმას რასაც ვიტყვი ყველას შეუძლიას თქვას და იმას რასაც არ ვიტყვი ვერავინ იტყვის. ლოგიკური აზროვნების დედაც@#^ან, მიმიფურთხებია დალაგებული და მოწესრიგებული სამყაროსთვის, სინქრონულად განლაგებული მოლეკულებისთვის, რომელთა უმეტესობის მეშვეობითაც გამართულად ვუყურებთ გარემოს. რას ნიშნავს სწორი ხედვა, როგორ შეგიძლიათ განსაზღვროთ სწორად ქცევა და ქმედება, როცა თავად ვერასდროს განმარტავთ ჭეშმარიტებას. თქვენი დეკოდირებული სამყაროს გარეთ ბევრად უფრო დიდი მწვანე მთებია, რომელთა ნახვას თქვენ ვერასდროს შესძლებთ...
ჩემი უბედურება მხოლოდ მოზღვავებული გრძნობების უნაყოფობაა... განცდა იმისა რომ გრძნობა გისაკუთრებს სიკვდილზე უფრო მძიმეა... უგრძნობელობის პერიოდში ბევრად უფრო მსუბუქად ვადგამდი სველ მიწაზე ფეხს.

აღარ მინდა.

H2SiO3, H3PO4, H2SO4,

ხანდახან, როცა გული ზედმეტად უფრო ჩქარა ცემს, და როცა აღარ ვიცი წუთში პულსის ცემა უკვე რამდენია, ვგრძნობ რომ მიწას მილიმეტრებში ვცდები. ატომური ნომერი აღარ შეესაბამება ატომურ მასას, იოდიზირებული თხევადი სითხე არამხოლოდ მის თვისებებს გამოსახავს, არამედ მის შინაგან იმპულსურ ქმედითუნარიანობასაც, ამ დროს გამოიყოფა ადრენალინის დოზა, რომელიც სხეულის დახორკლილ კანს გარსივით ეკვრის და სფეროსებრ წარმონაქმნს ქმნის შენსა და მიწას შორის, გაშორებს და მიზიდულობის ძალას ებრძვის.
სხეულის გაქრობის თეორია კი ვფიქრობ უფრო მარტივი მეთოდებითაც შეიძლება: მაგალითად:
სხეულის გაჟღინთვა გოგირდოვანი მჟავით იწვევს ატომბირთვისა და ელექტრონული გარსის ერთნაირი აღნაგობის შლას, ადამიანის პროტეინები ორთქლდება. ცილების გაქრობა ადრენალინის მძაფრი გამოყოფის შედეგად ხორციელდება და სხეულის გარშემოწერილობა მცირდება, პატარავდება... საბოლოოდ პროტეინების არარსებობის შედეგად, ადამიანი ხდება ცომისმაგვარი მასა, რომელიც გამოყოფს მყრალ მწკლარტე სუნს, წებოვანი გუნდა კი უკვე თავისუფლად შეგიძლიათ სანაგვე ურნაში მოისროლოთ.

სად გადის ზღვარი უსასრულობისა?!

სად გადის ზღვარი უსასრულობისა?!
ნუთუ მართლა ადამიანის განუყოფელ (აწ უკვე გაყოფილ) ორგანოზე- რომელსაც პირობითად თუ არაპირობითად ვეძახით კუჭს, თურმე სულაც არა, ცოტა ხნის წინ სწორედ ასე მეგონა და ამას დავამტკიცებდი კიდევაც, რომ არა ეს ჩვენი თანამედროვე სამედიცინო ქირურგია, რომელსაც შეუძლია ადამიანს კუჭი ამოაჭრას და  საყლაპავი მილი პირდაპირ სწორნაწლავს მიუერთოს...
სწორედ ამ თემაზე მინდოდა მელაპარაკა დღეს, მაგრამ სამწუხაროდ ჩემი სამუშაო საათები შეზღუდულია და მეც სამსახურიდან გასვლა მიწევს ასე რომ კარგად იყავით .... :))

Start to find yourself

Lorsque le vent perdu,

Et où personne ne peut trouver. . .

lose consciousness AND disappear

გუშინ პატარა სპარსეთის პრინცს ვესაუბრე, ჩემი ცნობიერების აღმოფხვრა შესაძლებელია თუ არა თქო და მიპასუხა, ოდესმე ყველაფრის იმედს თუ დაკარგავ მხოლოდ მაშინო. ხოდა ველოდები იმედების დამსხვრევას, ისიც კი არ ვიცი რისი იმედი უნდა დაიმსხვრეს, ჩემ პატარა პრინცს კიდევ ეღიმებოდა და ნელნ-ნელა ფერმკრთალდებოდა...
სწორედ ამაზე საუბრობდნენ, თუ კარგად მახსოვს გასულ კვირას მერვე სართულზე ერთ-ერთი ბინაში შეკრებილი ოთხი გოგონა... მე მეორე ბინის აივანზე ვიდექი, სიგარეტს ჩუმად ვქაჩავდი, ისე რომ სხვას არ დავენახე და მათ ლაპარაკს ქურდივით ვუსმენდი. ამბობდნენ, რომ ხშირად ფსიქიკას ადამიანებს მათ გარშემო, ყველაზე მეტად ახლოს მყოფი ახლობლები უნგრევენ, შთანთქავენ მათ ენერგიას, ფიტავენ და უმოწყალოდ აქცევენ ზურგს. ისიც კი დაამატეს, რომ ის ეგრეთწოდებული ზურგმქცეველნი ამას თავის გამაჯვებად აღიქვამენ და დამარცხებულს დამამცირებლად, ქედმაღლურად უყურებენ ზემოდანო.
როცა მათ ნათქვამს დავუფიქრდი, მეგონა რომ ზუსტი ასახვა ჰპოვა ჩემში და თავი ზუსტად იმ ტალახში ამოსვრილ ძირს ნათრევ დამარცხებულად წარმოვიდგინე, რომელსაც ზემოდან დამცინავი სახით მდგარი არსებები დასტრიალებდნენ. აშკარად მესაჭიროება ფსიქიატრი, რომელიც ამ წნეხიდან გამომიყვანს და გამოსავალს მომაძებნინებს, ესე უკვე აღარ შემიძლია. . . როდემდე უნდა მტკიოდეს მათზე გული, იმდენად სუსტი ვარ, ხანდახან ჩემი თავიც კი ტკენს გაურვეველი მიზეზების გამო ჩემ თავს!!! ჯანდაბა სრული პესიმისტური განწყობა ბოლოს მომიღებს. ადრეც ვიძახდი და ეხლაც იგივეს ვამბობ რომ აქაურობას უნდა გავექცე, ჩემი ნერვების წყვეტა მხოლოდ და მხოლოდ ჩემზე მოქმედებს ცუდად, სხვა ამას ისედაც ვერ ხედავს, ფსიქიურად დაავადვმყოფდი ჩემი არარაობის შემყურე. აქ მე უკვე არაფერი აღარ მესაქმება.