ესე ითქმის ხოლმე, ხანდახან შენი მიზანტროპული ხასიათი, რომელიც ძირითად შემთხვევაში უცვლელი რჩება, დროგამოშვებით უკან იხევს და სახეს იცვლის გარე სამყაროს მიმართ.იცვლება და ხდება აგრესიული: შენი ცხოვრების, ოჯახის წევრების, მეგობარი ბიჭის, მეგობრების და აბსოლიტურად ყველა სულიერის მიმართ....
ჩემი კვდომა დიდი ხნის წინ დაიწყო, მაშინ როდესაც ვერ ვაანალიზებდი, რას ნიშნავდა სულიერი განდგომა ხორცისგან. და ხორცისა და სულის განცალკევება, (პრინციპში ეს ერთიდაიგივე რამაა) სულის ამაღლება და ხორცის ხრწნა... ნელნელა ვყროლდები და სულის ამაღლებას კი ვერ ვგრძნობ...... ფესვიანად ამომგლიჯეს და ხრიოკ მიწაზე დამაგდეს სადაც წვეთ წყალს ვერ ვიპოვი... სულიერების განცდის სურვილი მძლევს და ვერ ვწვდები... აქაც მარტო ვარ, ჩემი სიმარტოვე მხოლოდ ჩემი შინაგანი თავდაცვითი გრძნობაა, რომელიც საკვებს მაძლევს იმისთვის რომ ვიცხოვრო ისე როგორც მკვდები ცხოვრობენ.
ხანდახან, როცა ვნება მომეძალება, მარტოსულ ორგიებს ვაწყობ, გრძნობათა ორგიებს, რომლებიც ერთმანეთში იზილება, აქ სიძულვილი შედის სიყვარულის საშოში, აქ ემოცია ჟიმავს მელანქოლიას, აქ ყველა ერთად ძოვს, აქ ნირვანაა...
იქნებ და ის ვაშლი სულაც არ იყო ვაშლი...
1 comments:
ჩემი დაუსრულებელი გრძნობები თქვენი საქმე არ არის, შეგიძლიათ გააჯვათ
Post a Comment