Monday, September 27, 2010

Freckles in the eye



სათაური უკვე ვიცოდი რა უნდა ყოფილიყო, უბრალოდ ამისთვის გამბედაობა არ მეყო... 

უკვე ექვს თვეზე მეტია ყოველ დილა სარკეში ჩემ ჩაყვითლებულ თვალებს ვუყურებ და უკვე 2 წელია ექიმთან მისასვლელად ვერ მოვიცალე...გუგების გვერდით ყვითელი წერტილები ჩემი დამახასიათებელი ნიშანი გახდა, თანაც ჩემს  ჭორფლებს კარგად ერწყმის, სინამდვილეში კი ეს სიყვითლე არა ბოტკინიდან, როგორც ბევრს გონია, არამედ ჩემი ღვიძლის და ნაღვლის ბუშტის ამოძახილია, რომელიც ჩემი სახის ყველაზე მჭმუნვარე ნაწილში გამოისახა...

გუშინ გზის იქითა მხარეს დავინახე ჩემი ყოფილი ლექტორი თავის ახალ გოგოსთან ერთად, ისეთი გახეული მთვრალი იყო ვერც კი მიცნო თავიდან, თვალებდაჭყეტილი მიყურებდა, მერე ხელი დამიქნია და მიზნის განსახორციელებლად ალბათ რომელიმე სადარბაზოსკენ შეუხვია თავის მეგობარ გოგონასთან ერთად...

ჩემ საწყობ ოთახში ისევ მარტო ვარ და მაგიდაზე ისეთუ უწესრიგობაა დამლაგებლებს შემოხედვაც კი ზარავთ...  ექვსის ნახევარია ნახევარი საათიც და აქედან უკანმოუხედავად გავარდები, დღეს სოფო უნდა ვნახო :)

Tuesday, September 21, 2010

უშაქრო ყავა


დილაობით უკვე მივეჩვიე 8 საათზე ლოგინიდან  ახტომას, სკოლის მოსწავლესავით ფართხა-ფურთხით ჩაცმას ისე რომ საუზმეს ვერასდროს ვერ ვასწრებ და გარეთ გავარდნას.

ავდივარ ახალგზაზე ვჯდები 4 ნომერ სამარშუტო ტაქსში, უკეთეს შემთხვევაში 105 ავტობუსსში და უფასოდ მივდივარ  ვერაზე. პეტრიაშვილის კუთხეში ჩამოვდივარ, ( სადაც ჩემი ნათლული ცხოვობს) ჩავრბივარ დაღმართს ფეხით, ვჭრი მელიქიშვილს და  ყოფილ გირჩასთან გიგა  და თეა მხვდებიან,  ( ეხლა თეა უხელფასო შვებულებაშია) ასე რომ, მარტო გიგა. ვსხდებით მანქანაში და აღმაშენებლის 13-ე ხეივნისკენ 150კმ/სიჩქარით მივფრინავთ, გზად დიღომში იას ვისვამთ და ორ წუთში  სამსახურის შესასვლელთან საშვებ მომარაგებული პიონერი ბავშვებივით ვდგავართ, დაცვას ვესალმებით და ყველა თავის ოთახში შედის ( ვერ ვიტან სიტყვა კაბინეტს) გიგა Printing room-ში, თეა და ია  პრესასთან და საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამმრთველოში და მე ”ნესტიან საწყობში” ( ესე ვეძახი ჩემ ოთახს, ვისაც რამე აქ სადმე დასადები ყველაფერს აქ ტენიან... ).

ვრთავ SIEMENS-ის პერსონალურ კომპიუტერს და შევდივარ Facebooke-ზე, სადაც მხვდება მინიმუმ 40 Notifications-ი, 4 Messages-ი და 35-Friend Requests-ი, რომლებსაც გამწარებული თავით არ ვიმატებ. ორი წუთის მერე შევდივარ გოგოების ოთახში ვადუღებ წყალს და შაქრის უქონლობის გამო ვსვამ წყალგარეულ ყავას, (უწყლოდაც ვიცი ყავის დალევა ხანდახან ;) ) 

ჩემი მონიტორის საიტების ნუსხა შემდეგნაირად გამოიყურება 

1. http://weheartit.com

2. http://translate.google.com

3. http://forum.ge

4. http://twitter.com/

5. ---------

6. --------

7. http://niniwitch.tumblr.com/

8. http://gakvetilebi.at.ua/

9. http://www.dotr.gov.ge

10. http://www.blogger.com/post-create

5-6 მხოლოდ ჩემთვის არის საინტერესო სხვებს ისედაც არ დააინტერესებდა :)

უშაქრო ყავის მწკლარტე გემო ისევ მაქვს პირში, ვიცი რომ ვერასდროს ვერ შევეჩვევი, პრობლემის გადაჭრა კი ადვილად შემიძლია, ხვალ ერთი კილო შაქარი მომაქვს სამსახურში. . . 

Monday, September 13, 2010

პირველი დაბადებისდღე (....)-ის გარეშე










ეს დღე ალბათ ესეთი ბუნდოვანი ფერებით დარჩება ჩემს მეხსიერებაში

Thursday, September 2, 2010

Blowin in the wind

მგონია რომ უკვე დიდი ხანია დავკარგე ჩემი მე, ის რაც მამოძრავებდა და ის რითაც ყოველღამე ვიკვებებოდი როცა ჩემ თავთან მარტო ვრჩებოდი. დიდი ხანია რაც აღარ დავწოლილვარ ჩემი ოთახის იატაკზე და დიდი ხანია არ შემიხედავს ქვემოდან ზემოთ საგნებისკენ, კედლებისკენ, ფანჯრებისკენ, მაშინ ყველაზე პატარა არსებად ვგრძნობდი თავს. არადა ვიცი უკვე დიდი ხანია ვიცი რომ წარსული შენს მეხსიერებაში მხოლოდ ორი სამი წამით მოდის და მალევე ქრება.

მკვდარი სულების სამყაროში თავს ვიტკიებ და ვხვდები, რომ დრო გადის, უმოწყალოდ მიედეინება და ასკდება სხეულის ყოველ ნაოჭს.

გუშინ მოვიდა, სულ ცარიელი და ცრემლი მთხოვა, მე აღარ მქონდა აღარც ცრემლი და აღარც ნაოჭი სახის ფორებში, მომინდა კვდომა, დანაპირების არ ასრულება Les Jolies Choses. 

შემოგარენში დევს ბუდა, მირონიანი ხატსახე და ჩემი დაკარგული ჯვარი, მოვიხსენი ყელიდან და აორთქლდა როგორც ნაწვიმარი.

დამწვეს სიზმარში ჩემი სხეული ხაოდა უაზროდ, სიცხე თვალის გარსს იწოვდა, როგორც ღრუბელი წყალს და მე ვხმებოდი აალებული კანი ფერფლად ედებოდა გარშემო ყველაფერს. კრემატორიუმში დაწვისას გვამსაც კი აქვს იმპულსები იმისა რომ შეიგრძნოს ტკივილი, მე კი მეგონა რომ სიკვდილის მერე ტკივილს ვეღარავინ მომაყენებდა, თურმე ვცდებოდი. 

არ მესმის როგორ უნდა დავივიწყო ის შეგრძნებები რაც კარგად ან ცუდად მხდიდა მთელი ცხოვრების მანძილზე, როგორ უნდა ამოვიგდო თავიდან მეგობრის სიკვდილი, ქვაფენილზე დასხმული თავისქალიდან ამონთხეული სისხლი, მახსოვს ფეხები წამერთვა როცა დავინახე,  მთლიანად ვკანკალებდი და ადგილიდან ვერ ვიძვროდი, როგორ უნდა დამავიწყდეს მიხაილოვის საავადმყოფოში მოსული დედამისის ხავილი, ეხლაც ჩამესმის ყურში : ”ბავშვებო მითხარით რომ ანდრო ცოცხალია” ყველა ჩუმად იყო ხმას ვერავინ ვერ იღებდა და ბოლო წუთამდე მჯეროდა რომ ცოცხალი იყო, მაგრამ ვიცოდი სასწრაფოში გადაყვანისას უკვე ის იქ აღარ იყო, ისე აორთქლდა, როგორც ჩემი დაკარგული წითელი ჯვარი, რომელიც დღემდე მტკივა... მერე პანაშვიდები ლამაზი გრძელი გაშავებული თითები, მაშინ პირველად ვაკოცე მიცვალებულს შუბლზე და პირველად მოვკიდე ანდროს ცხედარს ხელი. როგორ უნდა ამოვიგდო თავიდან  Bob dylanis - blowin in the wind რომელიც ანდროს პანაშვიდებზე იყო ჩართული, ეს მუსიკა ცხოვრების ბოლომდე ერთ ადამიანს გამახსენებს, ოღონდ არა ცოცხალს.

Wednesday, September 1, 2010

შეგიძლიათ შეტრიალდეთ და სამჯერ გადაანერწყვოთ ქარის საწინააღმდეგოდ

უკვე მძულს ყველაფერი.  არ მინდა არანაირი პათეტიკა, მომბეზრდა, არავისთვის არ მითქვამს რომ ჩემი გიჟი მეზობლის მეშინია. ამოდის ხოლმე ღამის სამ საათზე დადგება კიბეზე და პირდაპირ ჩემ ფანჯარას უყურებს, თანაც ისე რომ არც ირხევა, არ იძვრის თვალსაც არ ახამხამებს...

ორი დღის წინ კარებზე კაკუნის ხმამ გამაღვიძა, ორჯერ გაბმულად დააკაკუნა და გაიქცა, ფანჯარა ღია იყო თავისუფლად შეეძლო გადმომძვრალიყო და რამე ჩაერტყა ჩემთვის, ისე როგორც, ოთხი წლის წინ თბილისობა დღეს ჩემი მამიდაშვილი დაჭრა ზურგში. მერე დაიჭირეს, საგიჟეთშიც ყავდათ, და უკვე ორი თვეა რაც გამოუშეს. დიდი ლურჯი გიჟის  თვალები აქვს  შემზარავი გამომეტყველებით, ერთი გამოხედვა და გგონია რომ მხეცივით გეცემა. შიში მაქვს გამჯდარი უკვე მთელ სხეულში, სახლში მისვლის მეშინია, როგორც კი მივდივარ სახლში, სწრაფად  ავრბივარ კიბეზე, ეგრევე ვკეტავ კარებს, ფანჯრებსაც და ფარდას ვაფარებ. დაძაბული ვარ ძილშიც. უკვე ნერვოზი ავიკიდე, ღამით ვალერიანის წვეთებს ვსვამ, კარგად რომ დამეძინოს და მაინც არ მეძინება. წიგნის კითხვა დავიწყე, მაგრამ შუქის ანთებისაც კი მეშინია იმიტომ რომ ვიცი ის დგას კიბეზე და მიყურებს, შუქს რო ვაქრობ მაინც დგას, მართალია ვერ მხედავს მაგრამ ვგრძნობ როგორ ძაბავს თვალებს ქანდაკებასავით გაშეშებული დგას შავი გრძელი პლაში აცვია და მიყურებს.

აღარ მაქ თავშესაფარი, სად წავიდე აღარ ვიცი, ლოგინის გვერდით ძველი ბაბუაჩემის ნაქონი ”შპაგა” მაქვს დამალული, თუ ვინიცობაა და რამე მოხდა ეგრევე მუცელში გავუქანებ მეთქი, თავი მეჩვიდმეტე საუკუნის ფრანგი მშიშარა  რაინდი მგონია. იქნებ მირჩიოთ როგორ მოვიქცე, ყოველღამე მგონია რომ სიკვდილს ველოდები...