საკითხი შემაჯამებელი ოქმი 10 მაისს 17 საათზე და გისოსებს მიღმა მოქუფრული ცა.
თითქოს ციხეში ვარ.
დარწმუნებული ვარ ჩემ რამდენიმე ნაცნობს უკვე ყელში აქვს ამოსული ჩემი წუწუნი ჩემი სამსახურის შესახებ და მე მაინც ვიწუწუნებ, ადგნენ და არ მისმინონ....
ყოველიდღის ერთფეროვნება, დიდი რკინის კარის შეღების შემდეგ დაცვასთან მისალმება, საშვით შემოსვლა და გრძელი დერეფანის გამოვლა, დერეფნის ბოლოს სულ ბოლო ოთახში სამნი ვხსედვართ. მაგიდის მარცხენა მხარეს გაკრული ტელევიზიების განრიგი, დაყრილი ნივთები, კოინდარით სავსე ქოთანი.
მაგიდა ოთახიდან ამოვარდნილ სხვა განზომილებას უფრო გავს.
დროებით მაინც ვახერხებ და ვწყდები აქაურობას როცა ვკითხულობ.
სახლიდან მოტანილი წიგნებით მაქვს სავსე თარო და როცა ვუყურებ მეღიმება,
მე აქ არ ვარ.
გუშინწინ მეტროში ერთი გოგო გამოვარჩიე, იჯდა ვაგონში თავისთვის, უცნაური ჩაცმულობით ყველას თვალში ეცემოდა. იჯდა და ჯეიმს ჯოისის დუბლინელებს კითხულობდა ორიგინალში. წითელი მოკლედ შეჭრილი თმა და წითელად შეღებილი მოკუმული ტუჩები, სათვალეები, წითელი ლაქი ფრჩხილებზე, აჟურული კოლგოტი წითელი არშიებით და მოკლე შორტები, ისევე იყო კონტექსტიდან ამოვარდნილი, როგორც, ჩემი ოფისის ოთახში ჩემი სამუშაო მაგიდა.
რუსთაველის გაჩერებაზე ჩამოვედით ორივე, ესკალატორზე ზუსტად ჩემს წინ იდგა და და ჩუმად ვათვალიერებდი. ჩემი წარმოსახვით ოდნავ წვრილი, კაპასი ხმა უნდა ჰქონოდა, ცოტა გამაღიზიანებელიც, შეიძლება რადიკალფემინისტურადაც კი იყო. ორი ნაჭრის ჩანთა ქონდა მხარზე გადაკიდებული და ესკალატორზეც აგრძელებდა ჯოისის კითხვას, საშინლად მომინდა იმ წამს გამოლაპარაკება და ლაპარაკი ჯოისზე, მაგრამ თავი შევიკავე, ბოლო მომენტამდე სულ ესეა ხოლმე, (გინდა რომ გადადგა ნაბიჯი და მერე უკან იხევ)
მეტროდან გამოსვლისას ვიფიქრე უკან გავყვები, ალბათ რომელიმე ფემინისტურ ორგანიზაციაში მიდის თქო, მაგრამ სხვა მხარეს წავიდა და აქაც ჩემმა მარაზმატულმა გონებამ სახლში წამოსვლა არჩია... ის მარცხნივ წავიდა, მე მარჯვნივ.
