მიზანტროპული გამონათებები...
თხრობის არადამაჯერებელი კილო...
გადაჯიშებული თანამედროვეობა და სამუდამოდ დაკარგული თავისუფლება
სისხლში უკვე დიდი დოზით იგრძნობა მიწა
სახანძრო იწვის,
წყალი არ არის.
ამ დილასაც სიგარეტის კვამლში ჩაფლული ჩემი ტანსაცმელი ჩავიცვი და სითბოდაკარგულ მზეს შევეშვირე.
ჩემი ოთახის აბსტრაქტულობა პირდაპირ ტვინში მირტყამს, ახუნძლული ნახატები და ფოტოები კედლების ცრემლნარევ უფერულობას ფარავენ. სამი წერტილი ერტყობა ძალიან მიყვარს, ეს გაურკვეველი მდგომარეობაც მხიბლავს და ეს ჩემი აბსტრაქტული ოთახის არასტანდარტული სიტუაციაც. ხანდახან მინდა რომ უბრალოდ ავდგე და თმა ბრიტვით ისე გადავიპარსო რომ თავის ქალიდან სისხლი მდიოდეს. არეულია დღეები. შეიძლება მე დღეს დავიბადე. სამკუთხედი კი ყველაზე მარტოსული გეომეტრიული ფიგურაა. განსაკუთრებით ის ზედა კუთხე, ვითომ რომ მიზნისკენ მიიწევს და ამ დროს შინაგანად ყველაზე დეპრესიულია. ჩემი არეული წერის მანერა, ვერასდროს ვერ ვისწავლი აზრების გადაბმას. ჩემი ჩუმი დღე 3 საათში გავა, არ მინდა ვთქვა რომ მარტო ვარ, არ მინდა რომ ამაზე ვიწუწუნო, რადგან მთელი ჩემი ცხოვრება ვამტკიცებდი რომ მარტოობაშია შინაგან სიმშვიდე და კარგად ყოფნა და რომ მეორე ნახევარი არ არის ბედნიერება. არც მეგობრები არ არის ბედნიერება, არც მშობლები და ალბათ არც შვილი... და საერთოდ სად არის ბედნიერება. გინახავთ სადმე??
