ხანდახან, როცა გული ზედმეტად უფრო ჩქარა ცემს, და როცა აღარ ვიცი წუთში პულსის ცემა უკვე რამდენია, ვგრძნობ რომ მიწას მილიმეტრებში ვცდები. ატომური ნომერი აღარ შეესაბამება ატომურ მასას, იოდიზირებული თხევადი სითხე არამხოლოდ მის თვისებებს გამოსახავს, არამედ მის შინაგან იმპულსურ ქმედითუნარიანობასაც, ამ დროს გამოიყოფა ადრენალინის დოზა, რომელიც სხეულის დახორკლილ კანს გარსივით ეკვრის და სფეროსებრ წარმონაქმნს ქმნის შენსა და მიწას შორის, გაშორებს და მიზიდულობის ძალას ებრძვის.სხეულის გაქრობის თეორია კი ვფიქრობ უფრო მარტივი მეთოდებითაც შეიძლება: მაგალითად:
სხეულის გაჟღინთვა გოგირდოვანი მჟავით იწვევს ატომბირთვისა და ელექტრონული გარსის ერთნაირი აღნაგობის შლას, ადამიანის პროტეინები ორთქლდება. ცილების გაქრობა ადრენალინის მძაფრი გამოყოფის შედეგად ხორციელდება და სხეულის გარშემოწერილობა მცირდება, პატარავდება... საბოლოოდ პროტეინების არარსებობის შედეგად, ადამიანი ხდება ცომისმაგვარი მასა, რომელიც გამოყოფს მყრალ მწკლარტე სუნს, წებოვანი გუნდა კი უკვე თავისუფლად შეგიძლიათ სანაგვე ურნაში მოისროლოთ.
